Τελικά το όλο θέμα με το “δεν πληρώνω, δεν πληρώνω” μου’χει προκαλέσει κρίση συνειδήσεως. Αλλά ας το πιάσουμε από την αρχή.

Δεν πληρώνω τα διόδια; Να σου πω ναι, γιατί τα λεφτά πάνε στις τσέπες ιδιωτικών εταιρειών και οι δρόμοι γεμίζουν τρύπες και στο τέλος θα τα πληρώσουμε και πάλι από πάνω.

Να μου πεις ότι η διαδρομή Αθήνα - Θεσσαλονίκη κοστίζει πολύ, θα σου πω έλα να πάμε La Bolou - Barcelona, τα 150 χιλιόμετρα που κοστίζουν κάτι παραπάνω από ένα ευρουδάκι το χιλιόμετρο. Και αν εξαιρέσεις το πέταλο του Μαλιακού, δε θα δεις και πολύ μεγάλη διαφορά στο δρόμο, πίστεψε με. Αλλά ναι, η ιστορία με τα διόδια είναι αίσχος και εφόσον δεν υπάρχει εναλλακτικό δίκτυο για τους ντόπιους και τους μηχανόβιους δεν το δέχομαι ρε φίλε να πληρώνω κερατιάτικα (ή να τα λέμε κερατεάτικα από εδώ και πέρα;).

Στα μέσα μαζικής μεταφοράς όμως και δη τα αστικά, εκεί αρχίζω να έχω πρόβλημα. Ποιόν σκοπό εξυπηρετούν τα αστικά μέσα; Φθηνή μεταφορά που συμβάλει στην αποσυμφόρηση του κυκλοφοριακού των πόλεων, ελαχιστοποιεί τις επιπτώσεις για την ατμόσφαιρα και μειώνει τα επίπεδα θορύβου. Και το εισητήριο μου ως αντίτιμο έχει (θεωρητικά μιλάμε, εντάξει;) τακτικά δρομολόγια, καθαρά, φιλικά προς το περιβάλλον και γρήγορα μέσα.

Πως μπορώ να μην πληρώσω εγώ, που απεχθάνομαι το πρωινό μποτιλιάρισμα, την απελπισία της αναζήτησης πάρκινγκ, το θόρυβο και τον εκνευρισμό της αστικής οδήγησης, τη βρώμα του μονοξειδίου του θείου και της αιθάλης; Δεν μπορώ να συμβιβάσω οικολογική συνείδηση με την άρνηση στήριξης των μέσων μαζικής μεταφοράς.

Βάλτο το εισητήριο στα 2 ευρώ για όλους τους άσχετους και τους τουρίστες (όπως γίνεται παντού στην Ευρώπη) και κατέβασε το στα 90 λεπτά για αυτούς που κάνουν καθημερινή χρήση. Βάλε ενιαίο εισιτήριο, εκπτωτικές πολλαπλών διαδρομών (όσο περισσότερες, τόσο πιο φθηνά), ημερήσια κάρτα ίση με 3 διαδρομές, ελεύθερη συνοδεία (συνοδός άνευ εισητηρίου) εκτός των ωρών αιχμής και άμα λάχει βάλε και κάρτα κατοίκου.

Μπορώ να απαιτήσω δημόσια αναλυτική αναφορά εσόδων και εξόδων για τους κατά τόπους οργανισμούς μεταφορών; Απαιτώ να μάθω που πάνε τα λεφτά από τα εισιτήρια μου. Θέλω να μάθω πόσο κάνουν τα λεωφορεία που φτύνουν μαύρο θάνατο. Πόσο πίνουν, πόσο για τα ανταλακτικά και πόσο για αντικατάσταση. Πόσες διαδρομές πρέπει να κάνω στο κάτω κάτω;

Να μπορώ να φωνάξω τη δημοτική αρχή να σηκώσει οποιοδήποτε αμάξι μπλοκάρει τη λεωφορειογραμμή και απαιτώ να το κάνει εντός πενταλέπτου. Για την ακρίβεια, απαιτώ να μπορεί να τους φωνάξει ο οδηγός του λεωφορείου χωρίς καν να χρειάζεται να σταματήσει. Ας γίνει αυτό για κανένα μήνα και να σε δω να κατεβαίνεις με το αυτοκίνητο στο κέντρο μάγκα.

Βλέπετε το πρόβλημα μου; Για όλα αυτά τα “μπορώ” θα σε πληρώσω και μάλιστα θα σε πληρώσω καλά. Είναι μια σχέση υγιής: υπόσχομαι να μη φέρομαι ως κρετίνος κι εσύ υπόσχεσαι να μη μου φέρεσε σαν πατσαβούρι.

Όσο όμως κυβερνά η κοροϊδία η σχέση θα είναι αυτοκαταστροφική: Δεν θα σε πληρώσω ρε π#^$@* μου γιατί θα τα φας και χαραμοφάηδες δες τους αντέχω.

Κι όμως, είναι αδιέξοδη επιλογή. Ούτε τα μέσα θα φτιάξουνε ποτέ, ούτε οι κρετίνοι θα εκλείψουν.