Μερικές φορές (…τις νύχτες περνάς σε κλειστά club της συμφοράς - συγχωρήστε με, αλλά είναι καταναγκαστικό το συμπλήρωμα του στίχου). Αλλά παρεκλίνω πριν καν αρχίσω. Θα είναι όμως δύσκολο να βγει νόημα από το παρακάτω παραλλήρημα.
Η “κρίση” - και γιατί την βάζεις θα μου πεις σε εισαγωγικά; Θα τη βάλω σε εισαγωγικά γιατί όταν μιλάει κανείς για “κρίση” περιορίζεται στην οικονομική της πλευρά, ένα κομμάτι που ολοένα και περισσότερο μου μοιάζει φτιαχτό, ψευδές, ένας αντιπερισπασμός απέναντι στην γενική πραγματικότητα.
Η πραγματική κρίση, αυτή της έλλειψης ιδεών, του ατομικισμού, της κοινωνικής αποσύνθεσης, της παντελούς έλλειψης παιδείας, η κρίση της κοινής λογικής δεν μας προέκυψε ξαφνικά. Βλέπουμε το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας πορείας απαξίωσης και ωχαδερφισμού. Και όταν για τη γενιά μου και τους νεότερους (δλδ το 70% του πληθυσμού) αυτή η κατάσταση ήταν φυσιολογική δεν μπορώ να μιλάω για κρίση. Εξού και τα εισαγωγικά.
Οι σπασμωδικές ενέργειες του κατεστημένου αναβιώνουν και ενισχύουν τις συμπεριφορές του παρελθόντος και με τη σειρά τους ενισχύουν τη βιαιότητα των αντιδράσεων σε έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο. Ναι, αναφέρομαι στις συλλήψεις νεαρών από την αστυνομία, τον ξυλοδαρμό τους μετά τη σύλληψη και την κατασκευή - γιατί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς - κακουργηματικού κατηγορητηρίου.
Είναι αυτό το μεικτό συναίσθημα οργής και έκπληξης μπροστά στην ανείπωτη αμάθεια και βλακεία. Αυτό που με κάνει να φωνάζω “μα καλά ρε όρνια, πότε σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας έχει επιφέρει η καταστολή τίποτα περισσότερο από βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα; Πόσο Μ**ΚΕΣ πρέπει να είστε ώστε να μη βλέπετε ότι το μοναδικό αποτέλεσμα είναι η υπονόμευση του μέλλοντος όταν χώνετε 15χρονα στη φυλακή με το έτσι θέλω. Το δικό σου το ζαγάρι δλδ. είναι προστατευμένο;”
Αλλά εξακολουθώ να παρεκλίνω. Παρακολουθώ τις εξελίξεις, μεταβιβάζω ειδήσεις, σχηματίζω γνώμη, όλα μέσα από ένα κύκλο ανθρώπων και μέσων προσεκτικά επιλεγμένων. Μια πολύ λεπτη ισορροπία ανάμεσα στην σωστή ενημέρωση, την προστασία (ψυχολογική και ψυχική), την απομόνωση και την εθελοτυφλία.
Είναι πολύ εύκολο να κρυφτείς στο κύκλο των γνωστών και φίλων, των ιδεολογικών συνοδοιπόρων. Κάπως έτσι κόντεψε να μου ξεφύγει το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που δυσανασχετούν για το #freemenacius και την έκφραση κοινής λογικής που συνοδεύει την αδρανειακή αντίδραση ενός πανικόβλητου κατεστημένου.
Ειλικρινά, δεν θέλω να ασχοληθώ. Προτιμώ, σαφώς προτιμώ, τη θετική αποδοχή ομοϊδεατών. Προτιμώ να κουνάω το κεφάλι καταφατικά, να μη συναντώ αντίλογο. Είναι πιο εύκολο. Ακόμα πιο εύκολο είναι να τα κόψω τελείως τα νέα, να απαλλαγώ επιτέλους από αυτή τη μαυρίλα, την κατάθλιψη και την απαισιοδοξία. Η κοινή λογική όμως λέει ότι αυτό είναι στρουθοκαμηλισμός.
Και στο τέλος η παράνοια και ο αντίλογος θα εισβάλλουν και στον μικρό κύκλο προστασίας που τόσο προσεκτικά έχω κτίσει. Check mate.
Εσύ που πιστεύεις ότι καλά τους κάνανε, εσύ που ζεις με το megamou και θα μου παπαγαλίσεις την τελευταία έκδοση του τηλεοπτικού λάβδανου, βγες άνθρωπε μου από το καβούκι σου. Κοίτα γύρω σου, μπορεί εσένα να μη σε αγγίζει ακόμα, αλλά ρε φίλε, θα σε φτάσει κι εσένα, όποιος κι αν είσαι.
Το ξέρω ότι φοβάσαι. Είναι φυσιολογικό όταν υπάρχει τέτοια ανισότητα. Φοβάσαι όσο είσαι από πάνω, φοβάσαι να μιλήσεις μήπως και χάσεις τα προνόμια. Φοβάσαι μήπως βρεθείς από κάτω.
Ω, το ντύνεις με “συμβαίνουν αυτά”, με “δε πειράζει μωρέ”, με “αλβανούς” , με “ρώσους”, με “αναρχικούς” μα δεν παύει να είναι φόβος.
Το ξέρω, γιατί είμαι κι εγώ σαν κι εσένα. Αλλά το ίδιο είναι και ο @menacius και τα παιδιά που ξενυχτάνε στη ΓΑΔΑ. Όλοι μας το ίδιο είμαστε και αν δε σηκώσεις το κεφάλι αύριο θα είσαι εσύ στη θέση τους…