Το [Spreewald](http://www.spreewald.de/ είναι μία μοναδική περιοχή περίπου “100 χιλιόμετρα νότια”:http://maps.google.com/maps?daddr=L%C3%BCbbenau%2FSpreewald,+Germany&saddr=ostbahnhof,+berlin,+germany&f=d&hl=en&sll=51.868012,13.973923&sspn=0.249727,0.53833&ie=UTF8&z=9&om=1) του Βερολίνου, στο κρατίδιο του Βραδεμβούργου.

Είναι μια περιοχή διάσπαρτη με κανάλια μέσα στο δάσος, αγαπημένος τόπος αναψυχής για τους Βερολινέζους, που περνούν τη μέρα τους κάνοντας κανό στα κανάλια και απολαμβάνοντας τη φύση.

Ο πιο εύκολος τρόπος για να φτάσει κανείς είναι με το τραίνο (RE2, RB13) από τον ανατολικό σταθμό του Βερολίνου (Ostbahnhof). Είναι μια ώρα δρόμος μέχρι το Lübbenau, την πρωτεύουσα της περιοχής.

Στο Lübbenau ακολουθεί κανείς τις πινακίδες και φθάνει στα κανάλια οπού πια μπορεί να επιλέξει από δεκάδες μέρη όπου ενοικιάζονται κανό.

Την πρωτομαγιά λοιπόν, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, τα καταφέραμε να ξυπνήσουμε στην ώρα μας και να πάρουμε το τρένο για το Lübbenau.

Η παρέα περιελάμβανε πέραν από το γνωστό δίδυμο των Βασίληδων, τους Πάνο, Ντίνα και Βαλεντίνη (σε πείσμα του πάντα απαισιόδοξου Γιαλελή που από το πρωί κλαιγότανε ότι δε θα ερχότανε κανείς).

Είμασταν εξαιρετικά προετοιμασμένοι, με το “καλαθάκι” μας γεμάτο. Chianti από το Montepulciano, jamón και chorizo από τη Βαρκελώνη (ας είναι καλά ο Θάνος που τα έφερε πεσκέσι την προηγούμενη εβδομάδα), τρία είδη τυριών, ντοματούλες, αγγουράκια και φυσικά εξαίρετο γερμανικό ψωμί.

Μπορεί κανείς να χαθεί κυριολεκτικά μέσα στα κανάλια, ειδικά άμα αποφύγει τα πλατύτερα, όπου και συναντάει κανείς τους περισσότερους εκδρομείς. Εμείς περιπλανιόμασταν για καμιά δυό ώρες μέχρι που βρεθήκαμε σε ένα μικρό φράγμα και αποφασίσαμε να το περάσουμε από ξηράς.

Εκεί, κατά τη διάρκεια της μεταφοράς, βγήκε το καλαθάκι, στρώθηκε και η κουβερτούλα στο διπλανό λειβάδι και η από ξηράς μεταφορά διεκόπει από δίωρο τσιμπούσι μετά μεσημεριανής σιέστας.

Εκεί τραβήχτηκαν και οι τελευταίες φωτογραφίες, μιας και με την επανείσοδο των κανό στο νερό βρήκε και η κάμερα την ευκαιρία να κάνει μια βουτιά και αυτονόητα απεβίωσε.

Κρίμα γιατί ακολούθησαν πολλές στιγμές και τοπία που άξιζε να αποθανατιστούν. Ειδικά προς το απόγευμα, καθώς ο ήλιος άρχισε να πέφτει και η κίνηση στα κανάλια αραίωσε, βρεθήκαμε μόνοι μας με το δάσος να καθρεφτίζεται στο νέρο.

Φυσικά η όλη απόδραση αποθανατίζεται καλύτερα με οπτικοακουστικά μέσα: